Chiński koncern szykuje podbój Europy. Na ulice wyjadą robotaksówki, kierowca zbędny

Polska wsiada do taksówki przyszłości

Wyobraź sobie wieczór w centrum miasta: deszcz, korki i ten moment, gdy z ulicznego zgiełku wyłania się cichy samochód bez kierowcy. Drzwi otwierają się same, a ekran na desce rozdzielczej wita cię uprzejmym „dobry wieczór”, jakby to nie metal i krzem, lecz doświadczony szofer zapraszał na pokład. 

Polska, z natury pragmatyczna, zaczyna flirtować z futurystyczną wizją transportu, w której kluczem jest nie tyle silnik, co zdolność maszyn do rozsądku. I właśnie to pytanie będzie tu powracać: czy zaufamy decyzjom podejmowanym przez algorytmy, których nie widać, a które widzą nas coraz wyraźniej. Tymczasem Europa coraz wyraźniej rysuje linię, gdzie kończy się ciekawość technologiczna, a zaczyna refleksja o suwerenności cyfrowej. 

Dla jednych to będzie przełom i wygoda, dla innych – powód do nerwowego zerknięcia na lampkę kontrolną z napisem „dane”. W tej podróży nie chodzi wyłącznie o prędkość i punktualność, lecz o to, kto i na jakich zasadach steruje ruchem. Właśnie wtedy, gdy oswajamy się z myślą, że komputer prowadzi lepiej od ludzi, pojawia się polityka – bo w Europie technologia rzadko jeździ sama. I jeszcze jedno: na końcu tej trasy zawsze czeka człowiek – pasażer, kierowca, regulator – który wystawia ocenę całemu doświadczeniu.

Pierwsze sygnały: prawo, partnerstwa i azjatyckie doświadczenie

Żeby autonomiczna taksówka mogła w ogóle wyjechać na ulicę, musi mieć zielone światło od państwa, a to światło właśnie się zapaliło: Polski Senat przyjął ustawę umożliwiającą testowanie autonomicznych samochodów na drogach publicznych. W praktyce oznacza to, że Polska dołącza do krajów, które chcą sprawdzić, jak ta technologia radzi sobie w realnym ruchu. Tymczasem na horyzoncie widać też graczy, którzy mają kompetencje, flotę i ambicje, by wjechać szerzej w europejską sieć ulic. 

Stellantis nawiązał współpracę z Pony.ai w celu produkcji robotaksówek. Dla porównania, doświadczenie z Azji to nie teoria Pony.ai wcześniej wprowadziło robotaksówki na ulice Pekinu i Kantonu. Właśnie wtedy polski rynek zaczyna rozumieć, że mówimy o technologii sprawdzonej w metropoliach, gdzie tempo i skala są bezlitosne dla niedopracowanych rozwiązań. 

Z kolei konsumenci, oswojeni już z aplikacjami do przejazdów, mogą szybciej zaakceptować fakt, że kierownicy nikt nie dotyka. Jednak to dopiero rozgrzewka – prawdziwe pytania pojawiają się, gdy spojrzymy na mapę Europy i zobaczymy, ilu graczy chce poprowadzić naszą trasę. A także, jak europejskie normy bezpieczeństwa i ochrony danych będą wpływać na tempo wdrażania tego typu usług.

Technologia coraz śmielej puka do drzwi Europy

W miarę jak technologia puka do drzwi, rośnie świadomość, że razem z wygodą przyjeżdżają tematy wrażliwe – projekt budzi obawy dotyczące bezpieczeństwa danych i wpływu chińskiej technologii na europejski rynek. Europa spogląda na sąsiadów: w Alpach trwają przygotowania do wspólnych testów – Baidu nawiązało współpracę z PostBusem w Szwajcarii w celu testowania autonomicznych pojazdów. Co więcej, tu wyznaczono konkretną datę startu prób, bo pierwsze testy autonomicznych pojazdów Baidu w Szwajcarii rozpoczną się w grudniu 2025 roku. 

To właśnie wtedy europejskie rynki transportowe będą mogły porównać oferty i standardy różnych dostawców, mierząc je nie tylko komfortem, ale i transparentnością. Kierunek ekspansji rysuje się szeroko: Baidu planuje ekspansję na rynki unijne, w tym Niemcy i Wielką Brytanię, we współpracy z Lyft. Jednocześnie na Wyspach pojawi się amerykańska konkurencja – Amerykańska spółka Waymo planuje uruchomić usługi autonomicznych taksówek w Londynie. A w centrum Europy, tuż obok polskich granic, szykuje się poligon doświadczalny – chińska firma Pony.ai planuje testować robotaksówki w Luksemburgu we współpracy ze Stellantis. To nie jest już science fiction, lecz geopolityka mobilności, w której liczy się każdy przejazd i każdy pakiet danych.

Kto tu tak naprawdę rządzi kierownicą? Jeśli pasażer ufa algorytmowi, to dlatego, że ufa standardom i nadzorowi – a te w Europie muszą być krystalicznie jasne.

Jeśli testy wypadną pomyślnie, a normy bezpieczeństwa i ochrony prywatności zostaną dowiedzione w praktyce, polskie miasta mogą zobaczyć rewolucję w codziennym transporcie – projekt może zrewolucjonizować rynek transportu w Polsce. To jednak nie tylko historia o aplikacji i autonomicznym pojeździe pod drzwiami, lecz także o ludziach, których praca wiąże się z prowadzeniem. 

Wprowadzenie robotaksówek może wpłynąć na lokalny rynek pracy kierowców taksówek. Dlatego kluczowe będą pilotaże z jasnymi wskaźnikami bezpieczeństwa, otwarta komunikacja z mieszkańcami oraz programy przekwalifikowania dla tych, których może dotknąć zmiana. Z kolei pasażerowie będą oceniać usługę po czasie oczekiwania, cenie i poczuciu kontroli nad podróżą – nawet jeśli kontrolę bierze na siebie algorytm. 

Właśnie wtedy okaże się, czy „sztuczna inteligencja made in China” potrafi zdobyć polskie serca i czy europejski nadzór da jej zielone światło bez cienia wątpliwości. Trzeba też pamiętać, że rynek nie znosi próżni: konkurencja między globalnymi graczami może przynieść lepsze standardy, ale i ostrzejszą debatę o suwerenności technologicznej. Polska, jako nowy przystanek na mapie autonomicznej mobilności, ma szansę ustawić poprzeczkę wysoko. Jeśli mądrze połączy innowację z odpowiedzialnością, odpowie na najważniejsze pytanie tej rewolucji: nie „czy”, ale „na jakich zasadach” pozwolimy się wozić botom.